Man in landschap
inkt en acrylverf, 25 x 25 cm
Folkert de Graaf 2015
maandag 30 november 2015
Kandelaar
Met de feestdagen in zicht steken we weer wat vaker een kaarsje aan. Op de foto een mooie vintage kandelaar in Deense stijl. Gemaakt van teakhout en metaal. Er moeten van die smalle kaarsjes in, 'tiny tapers'. Best lastig om die nog te vinden want tegenwoordig prefereren we dikke kaarsen. Maar via bv. het internet kun je die dunne opsporen. De kandelaar, 19 cm hoog, is in een mooie conditie, nauwelijks gebruikt. Wil je meer weten dan kun je me mailen.
donderdag 26 november 2015
woensdag 18 november 2015
dinsdag 17 november 2015
Drietenen
In
december 2010 is het flink winter. Het is al weken koud en er ligt
ijs in de sloten. Van sneeuw is echter geen sprake; het landschap is
grauw en guur. Ik ben op 21 december in Delfzijl en tuur vanaf de
dijk bij het plaatselijke strandje over de Eems. De oostenwind giert
over de top van de dijk en blaast tranen in mijn ogen. Ondanks de zon
is het er bitter koud. Het maakt van de havenplaats vandaag een
onaangename plek. Het stille Eemshotel dat buitendijks op hoge poten
staat lijkt gevangen in het gestolde zeewater. Er is geen levende
ziel te bekennen.
Voor me ligt een grote melkachtige en onregelmatige
ijsvlakte, de donkere vaargeul in de verte is echter open. Daarachter
het silhouet van de Duitse kust. Tegen de dijk aan is het ijs gaan kruien en schuiven schotsen tegen elkaar. Een enorme wanorde is het. Het lijkt alsof het ijs enkele keren is gesmolten en daarna weer bevroren. Net gesmolten kaas op een afgekoelde pizza. Het ijs is bros en heeft een vieze grijsgele tint. Wat een barre wereld. Ik
loop enigszins in de luwte langs de voet van de dijk en duik zo diep
mogelijk weg in mijn jas. Plotseling zie ik dichtbij drie kleine
wadvogeltjes op het ijs staan. Wat doen vogels hier, op dit onzalige
moment onder deze poolcondities? Het zijn drieteen strandlopers in
hun prachtige witte winterkleed. Zijn ze door de wind hierheen
geblazen? Of dachten ze op het strandje nog iets van voedsel te
kunnen vinden? De minivogeltjes staan op 1 pootje, hun kopjes naar
beneden gericht. De lijfjes wiegen heen en weer. Krijgen ze duwtjes
van de wind of schommelen ze zelf? De snaveltjes wijzen naar het ijs.
Het is net of ze door het ijs turen, gebiologeerd door de aanblik van
een andere wereld.
zaterdag 7 november 2015
Ed van der Elsken
Fotograaf Ed van der Elsken heeft veel invloed gehad op ons beeld van de jaren 60 en 70. Zijn iconische recht voor z'n raap-foto's kennen we allemaal. Van der Elsken zwierf over de hele wereld en bracht regelmatig fotoboeken uit om ons deelgenoot te maken van zijn belevenissen en van zijn denkwereld. Compromisloos en zeer uitgesproken was ie. Maar ook dicht bij huis vond hij z'n onderwerpen. Een voorbeeld daarvan is het documentaire fotoboek (1977) over een zwanengezin in de polder bij Edam waar hij woonde. Ik heb een exemplaar beschikbaar, in zeer goede staat. Heb je belangstelling mail me dan.
Glasgow Boys
Het Drents Museum toont tot 7 februari 2016 een selectie van werken van Schotse kunstenaars uit het fin de siecle van de 19e eeuw. Kunst uit Schotland is voor mij terra incognita. Ik wist niet dat er aan het eind van de 19e eeuw ook in Schotland behoefte was aan vernieuwing in de kunst. Wel logisch natuurlijk. In heel West Europa manifesteerden zich jonge kunstenaars die wilden breken met tradities. Zo ook in het verre Schotland, de Glasgow Boys gooiden enthousiast de boel om. En ze baseerden zich daarbij onder andere op schilders van de Nederlandse Haagse School, bv. Anton Mauve en Matthijs Maris. Het is vanwege die vernieuwing interessant om de tentoonstelling te gaan bekijken. Ik was echter niet onder de indruk van de schilderkunstige prestaties van de groep. Het niveau ontstijgt de Nederlandse voorbeelden niet, misschien heeft dat te maken met de Schotse opleiding en schildertradities. De Glasgow Boys waren internationaal gezien geen vernieuwende virtuozen en traden in die zin niet in de voetsporen van de schilders van de Haagse School.
maandag 2 november 2015
Mereldag, 28 oktober
Op het parkeerterrein van de Eemscentrale dronk ik mijn eerste kop koffie, het was 6.45 uur en nog donker. Het was niemandsland waar ik mij bevond. Geen menselijke activiteit te bekennen, de centrale achter mij was stil en ongenaakbaar. Onderweg had de dichte mist alle herkenbare vormen opgelost, ik had alleen de witte strepen op het asfalt ter orientatie.
We waren hier voor de trekvogels. Zouden vogels vliegen in dichte mist? De netten stonden klaar in de ruigte niet ver van de centrale. Na de koffie reed ik door de velden naar onze ontmoetingsplek. Het blauwe uur was aangebroken. Een sperwer vloog laag over het terrein, een grote merel bungelde in z'n klauwen. Vandaag zouden we vogels vangen.
Abonneren op:
Posts (Atom)