Van Jan Wolkers hier een mooi gedicht over de vroege lente en de kille verrassingen die ze soms nog in petto heeft.
Valse lente
De druiper van de dooi lekt sneeuw tot modder,
Geen herinnering of verlangen naar seringen,
Het zilveren strooisel van de sneeuwklok
Weerspiegelt het gesternte van de winter.
Kil als een spiegel met een wasemsluier.
We lopen over kruinen van november,
Vermolmd als stokbrood van de dag van gisteren,
Door doodtij tussen oudejaar en pinksteren.
Er staat geschreven, 'Ik maak alle dingen nieuw!'
Maar de akkoorden zijn een waslijn van verdriet,
Messcherpe vlagen knakken het geloof
Van hem die weg wil vluchten uit dit wreed begin.
De ijzelregen geselt bloei tot glazig moes,
Een hondsvot schudt zijn pels kurkdroog in het geweld.
Jan Wolkers
Uit: Verzamelde gedichten 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten