Uilskuiken

Koos van Zomeren schrijft prachtig over de natuur. Onlangs kwam ik een boekje tegen van zijn hand uit 1988. Hij schrijft hierin vol bewondering en verbazing over de Nederlandse uilensoorten.

Een van de verhalen gaat over de kerkuil en de misvatting dat wij denken dat het kleinste uilskuiken altijd wordt gedood en opgegeten door zijn oudere en grotere broers en zussen. Uilskuikens komen niet tegelijkertijd uit het ei zoals bij veel vogelsoorten. Het laatste jong is vaak wel een week later dan het eerste en daardoor ook veel kleiner en zwakker dan de rest. De ouders voeren echter niet het sterkste en grootste jong  zoals vaak wordt gedacht, maar het jong dat vooraan in de rij staat als er prooi wordt gebracht. Dat kan dus ook het jongste kuiken zijn als het slim en/of behendig is. Als het een goed muizenjaar is dan krijgen alle kuikens meestal wel hun deel en vliegen ze allemaal uit. Wordt er minder prooi gebracht dan zal de strijd om het beste plekje heviger zijn. Dan sneuvelt in het algemeen vaak het kleinste kuiken. En als het dood is wordt het meestal opgepeuzeld door de andere jongen.

Enige jaren geleden vond ik langs de route naar Delfzijl vaak aangereden uilen, meestal kerkuilen. Die  jagen graag in de bermen. De laatste tijd zie ik ze niet meer; het gaat niet zo goed met de kerkuil.

Uilen Eemshavenweg

olie op paneel

30 x 30 cm

Folkert de Graaf