Specht

Na de hevige regenbuien van de afgelopen tijd waagde ik me deze week weer even in het bos. Het was er zompig maar begaanbaar. Boven me in de eeuwenoude eiken hoorde ik spechten hameren op de stammen. Op zoek naar insecten onder de bast. Dat hameren is iets bijzonders. Het klonk nu bijna bescheiden, maar in het voorjaar is dat anders. Dan hoor je de keiharde snelle roffels die door het hele bos klinken. De mannen laten dan met hun hevige getimmer weten dat ze hun territorium hebben afgebakend. Daar moet je toch een enorme hoofdpijn van krijgen zou je denken. Die hoofdjes moeten toch bijkans uit hun voegen barsten. Maar dat is dus niet zo. De specht is helemaal gebouwd voor dat hakken. Hij kan G-krachten aan die vele malen hoger liggen dan wat de mens kan verdragen Met banden en spieren wordt voorkomen dat er schade ontstaat. Zelfs de hersens zijn speciaal beschermd. De hamerbeweging met zijn snavel wordt altijd vanuit dezelfde hoek verricht zodat de krachten goed opgevangen worden. Bij iedere hamerslag sluit hij zijn ogen. Wellicht om te voorkomen dat houtsplinters z'n ogen beschadigen. Maar mogelijk ook om er voor te zorgen dat de ogen niet uit hun kassen schieten bij al dat geweld. In het voorjaar ontdekte ik de nestholte van een stel zwarte spechten. De grootste spechtensoort die in Nederland voorkomt. Hun nesthol hadden ze uitgehakt in een hoge beuk op ongeveer 7 meter hoogte. Lekker veilig. Het nest van de zwarte specht herken je aan het ovale nestgat; andere spechten maken een ronde ingang. De zwarte spechten zelf zag ik niet veel. Een keer zag ik een van de volwassen dieren een hele tijd naar buiten koekeloeren. Hij/zij leek het heerlijk naar de zin te hebben daarbinnen. Het regende, waarom zou je dan naar buiten gaan?

 



Verstoarne

 

Verstoarne (Fr.)

 detail

Gemengde techniek op papier (o.i.inkt, acryl, potlood)

150 x 90 cm

Folkert de Graaf 2014



Escape

 

 

Escape, 2014

Gemengde techniek: foto, gekleurd karton,

oostindische inkt, drukinkt

Folkert de Graaf

Jean Dubuffet, Jardin d'email

In het Kroller-Muller museum is deze zomer schilder- en tekenwerk te zien van de Franse pointillist Seurat. Het is een prachtige tentoonstelling die mooi aansluit bij de vaste collectie van het museum. Daarin zijn veel internationale tijdgenoten en geestverwanten vertegenwoordigd. De familie Kroller-Muller heeft goed ingekocht in de eerste decennia van de vorige eeuw. Je vindt er Picasso, Braque, Brancusi, Toorop, Breitner, Mondriaan en natuurlijk heel veel werken van van Gogh. In de crisisjaren werd gewoon 2 ton besteed om ruim 100 van Goghs te kopen. Het aankoopbudget was onbeperkt, de familie Kroller-Muller was extreem rijk. Wij krijgen daardoor echter nu de kans om een unieke collectie kunst te bezichtigen in een fraai museum, op een prachtig landgoed op de Veluwe. Ook de beroemde beeldentuin is zeer de moeite waard. Daar vind je oa een object van Jean Dubuffet, de beroemde Art Brut kunstenaar uit Frankrijk. Leuk om ook eens gewoon een kunstwerk te 'gebruiken', je kunt Jardin d'email namelijk gewoon beklimmen en belopen. Het lijnenspel en de hoogteverschillen brengen je uit evenwicht, een ware zinsbegoocheling.

 

Jardin d'email/ Beeldentuin Kroller-Muller museum

 

 

 

 

 

Eiland

Op 7 augustus was ik met mijn dochter op een zonovergoten Ameland. Samen met heel veel anderen, de boot was overvol. Wat dan opvalt is dat we allemaal achter elkaar aanlopen. Daar waar de anderen zijn is het blijkbaar het beste. We sluiten allemaal aan in lange rijen bv voor  het huren van een fiets op de pier. Of we gaan allemaal bij elkaar liggen op het strand. De massa kroop dus bij elkaar en daarom zochten wij ons heil elders. De fietsverhuurder in het dorp, 10 minuten lopen vanaf de pier, had plenty fietsen en er stond geen rij. We reden tot paal 18 bij het Oerd om het strand op te gaan; er was niemand. Het is dan net of je de eerste mens bent op zo'n plek. Er zijn geen sporen van beschaving (beetje gekleurd plastic van visnetten hooguit), geen voetstappen in het zand. Je beleeft avonturen. We vonden het karkas van een jonge zeehond en een scherf van een werktuig van vuursteen uit de prehistorie. We genoten van de groene tinten van het zeewater en de wolkenschaduwen die over het landschap snelden.

 

 

 

 

Hala Diabolo floorlight

 

Dat ze bij Hala in de jaren 50 mooie lichtontwerpen maakten heb ik al eens verteld. Met hoofddesigner Busquets hadden ze een goeie in huis. Zijn ideeen leverden prachtige lampen op zoals de lamp op het plaatje. Hij introduceerde het sterretjespatroon in de lampenkapjes en ook een serie met gleuven in de kap, waarbij je de lichtsterkte kon regelen met een transparante draaibare binnenkap. Best bijzonder in die tijd. Natuurlijk had je in de jaren 50 ook al allerlei designbeurzen; men kende elkaars werk. Busquets liet zich inspireren door Italiaanse en Franse firma's en designers (Stilnovo, Arteluce, Jacques Biny, Pierre Guariche) die in hun zuidelijke frivoliteit heel ver gingen. Busquets zorgde er wel voor dat frivoliteit een Nederlandse vertaling kreeg (soberder), het moest niet te gek worden natuurlijk.

 

 

 

Hala Diabolo floorlight

Niet te koop

 

 

 

Reclamefolder Arteluce 1953

 

 

Ontwerpen van Pierre Guariche jaren 50