Graafwerk, kunst en bijzonderheden : augustus 2016

zondag 21 augustus 2016

Bewegingloos

Maandagavond half acht, ik rijd op mijn fiets door de stenige buitenwijken van de stad naar de Onlanden. Voordat de zon onder gaat kan ik nog net even genieten van het natuurgebied aan de rand van Groningen, ruwweg gelegen tussen de stad en de plaatsen Peize, Leek en Hoogkerk. Het was een mooie zomerdag vandaag. Maar het is vanavond ook goed te merken dat de zomer verstrijkt, het licht verdwijnt al weer veel vroeger.

Als ik het gebied inrijd vanuit het zuidoosten gluurt een oranje zon nog net over de westelijke kim. Het is rustig geworden hier, de natuur is zonder waarschuwing tot stilstand gekomen. Zomaar de handrem er opgezet. Er zingen geen vogels meer, de lucht is leeg. Had iemand niet even kunnen waarschuwen? Dit vacuum is hoogst onaangenaam. Een paar weken geleden nog vlogen hier de zwarte sterns boven de kreken, zag en hoorde je de drukte van de meeuwenkolonie verderop. Ging voortdurend het wekkertje af van de sprinkhaanrietzanger. Er is niets meer behoudens wat stille eenden op het water. Ik vervolg mijn weg en stel een beetje verontwaardigd vast dat het hoge gras bruin kleurt, dat er nog maar weinig bloeiende bloemen in de bermen staan, dat de leeuweriken die er nog zijn niet meer zingen.

Aan de kant van Roderwolde zijn de hooilandjes gemaaid, het gras geurt kruidig in de avondlucht. Geuren hebben een sterk effect op de herinnering. Ik denk aan vroeger, terwijl ik verder fiets. Hoe ik hier meehielp om het hooi binnen te halen. Mijn vriendje was een boerenzoon. En op mooie zomeravonden zwommen we in onze onderbroek in de veensloten terwijl zijn vader en moeder de koeien molken. Met een donkere zweem op onze lijven en een snor op onze bovenlip kwamen we uit het water, het veen bleef plakken in de haartjes op ons lichaam. Ik hoor nog het rustige zuchten van de kauwende koeien, het tuffen van de melkmachine. De stad was nog ver weg. Soms verstrijkt tijd iets te snel, het maakt me wat weemoedig vanavond. Maar het is een comfortabele weemoed eigenlijk. Ik moet niet vergeten dat het prachtig is hier en nu. De lage zon trekt lange schaduwen over de landerijen. Zwaluwen vliegen kwetterend boven het riet. In de dekking van het bijeen geharkte gras op een gemaaid landje scharrelt een jonge vos mijn kant op. Ik sla hem gade vanaf het fietspad totdat hij besluit rechts om keert te maken. Even later is de zon verdwenen en hijst het landschap zich in koele tinten.

Het lijkt alsof de natuur de adem inhoudt in augustus, bewegingloos wordt. Straks begint het terugtrekken en het grote sterven. Als ik de stad weer opzoek vliegt een groep wilde ganzen over in V-formatie. Herauten van een naderende herfst.

15/8 2016